جرعه جرعه جآن

توی ماه رمضان، باید کودک عزیز روان (نفس و حقیقت انسان) رو تقویت کرد، نه اینکه تلافی روزه گرفتن را از خدا بگیریم.

طرف مثل قلدرها سحر بیدار میشه تا خرخره میخوره، طوری که دم افطار تازه عارق سحر رو می زنه! 

بعداز ظهر هم مثل ندید پدید ها شروع می کنه برای افطار سفره می چینه تا تلافی روزه ای که گرفته رو سر خدا دربیاره! چرا؟ چون بخش حیوانی عصبانیه، چیزی بهش نرسیده. البته خود شخص در ظاهر خوب برخورد می کنه، ولی منیّت اش رو نشون میده در عمل! یعنی میگه: " هرچند من به حرف خدا گوش دادم روزه گرفتم، ولی همین من می خوام تلافی اش کنم!"( امساک و نخوردن به منِ این آدم زور آورده.) به خاطر همین اگر حرف هم بزنه و بگه ماه رمضانه و ماه خوبیه و ماه ضیافته، دروغ داره میگه! (چون ایمان بهش نداره که تا افطار میشه حمله میبره توی سفره!) لذا وزارت بازرگانی اعلام کرده دقیقاً ماه رمضان مصرف خوراک بیشتر از ماه های دیگه است! چرا؟ چون بخش های حیوانی مردم عصبانی اند.

طرف تا سحر بیداره، فیلم می بینه، هزار کار دیگه مشغول میشه ولی یه نماز شب نمی تونه بخونه! (چرا؟ چون نمی تونه بخش حیوانی و وهمی اش رو کنترل کنه.)

 یک ماه تلاش می کنه همه نماز صبح هاش اول وقت میشه ولی تا ماه رمضان تموم میشه نماز صبح هاش قضاء میشه!

خدا با رحــــمـــــت میاد ولی خیلی ها رحمت رو پس می زنند، چون بخش های طبیعی روش غلبه داره، لذا به استقبال رحمت الهی نمی رند.

بعضی ها مصلحتی مریض میشند، اینقدر که تلقین می کنند به خودشون. یه دسته هم با مسافرت های الکی از ماه رمضان فرار می کنند که به گردنشون نیاد!

☺ادامه دارد...

پ.ن: بازهم برگرفته از سلسله مباحث ماه عسل از جناب استاد محمد شجاعی ؛)

مَلِک، حزین نزد خداوندگار عالم خرامید، آهسته دو لب ز هم بگشود و عرض کرد: " إلها؛ جز آنچه به ما آموخته ای، هیچ نمی‌دانیم و تنها تو دانا و فرزانه ای".

پیش از این پروردگار، حقیقت مسمای آن أسماء را به آدم ابوالبشر آموخته بود و حالا از بُن پرده غیب و خارج از عالم کون و مکان، مسمای أسماء  را به ملائک عرضه کرده اما ایشان ذره ای به حقیقت أسماء ره نیافته پس اعلام نمودند: «هیچ نمی‌دانیم».

خداوندگار با مباهات به آدم ابوالبشر اشاره کرده، افاضه نمود:" ای ملائک به جهت شرافت آدم و از بر خلافت من، او را سجده کنید."

ملائک به ذات، مقام آدم ابوالبشر را فهم کرده، بی درنگ به روی برافتادند، جز ابلیس!

ملائک روی از سجده برگرفتند، با دهانی گشوده در حیرت إبای ابلیس،خیره به وی نگریستند، چون أمری مکتوم از قبل، بر ایشان برملا گشته و آن چیزی جز کفر ابلیس نبود!

این چنین شد که ابلیس رسوا گشت...

(بقره/ 30_33)

پ.ن: اونقدری که خدا روی بشر حساب وا کرده، بشر روی خودش حساب که هیچ، پفک نمکی هم وا نکرده :|

فکر نمی کردم، توی کشورهای غیر اسلامی از بین مردم نه چندان مذهبی، برای گرفتن حق مظلوم از ظالم،با کمترین امکانات، افرادی بودند که جنگیدند و طوری که هدفشون بود به خواسته هاشون رسیدند. مدتی که رمان «مادر» رو می خوندم، حواسم به موضوعات و ریز نکاتی معطوف می شد که حیرت می کردم. البته ناگفته نماند که گاهی نگاهم مقایسه ای بود از وضع پاره ای مشکلات در ایران فعلی با آنچه در این کتاب می خوندم.

بعد از چند روز کلنجار رفتن با واعظِ درون و جمع آوری اشتشهاد محلی از مابقی حضارِ درون که بعدها معرف حضور میشم، دوستان و رفقا، من رو به این نتیجه رسوندن که "چطور توی اینستاناگرام حرف برای زدن داری، توی وبلاگ نداری؟ "

در نتیجه با مکافات شدید، به دست یاری همسایگان دور و نزدیک، کلنگ اینجا رو زدم زمین!

پ.ن: دو نُختِح ثاف :|