روزی دریا خواهم شد...
چطوری آدم‌ها با مصیبت‌های بزرگ کنار میان؟
من با چندتا موضوع (حالا نه در حد مصیبت) نمی‌تونم کنار بیام...
روزه نگرفتنم،
بدتر شدن بیماری مارژان،
یه چیز ناشناخته که فعلاً در مراحل اولیه آزمایش‌های تشخیصیشم،
مسألهٔ حسنک وزیر،
و چندتا چیز دیگه...
دیگه نمی‌دونم دلم چی می‌خواد، حتی یادم نمیاد قبلاً با چی خوشحال می‌شدم. مسخره نیست؟
|۲۲ اسفند ۱۴۰۲ _ ساعت ۱۱ و ۳۳ دقیقه شب|
نه مسخره نیست
حق داری و منطقیه......
من امسال تصمیم گرفتم به جای اونایی که روزه اند به اونایی که روزه نیستن التماس دعا بگم
چون می دونم چقد دلشون با خداست و چقد آرزو داشتن می تونستن روزه بگیرن
البته لذت سحری رو ما وقتایی که روزه نیستیم هم تجربه می کنیم😃
ما بیشتر از اتفاقای بد، از انتظار، نگرانی و فکر اینکه قرار بدتر بشن و حسرت و همه‌ی این جنگولک‌بازیای ذهن‌مون که استادشونه رنج می بریم و ناراحت می‌شیم.
امیدوارم در کنار حل شدن اتفاقای بیرونی، آرامش و روحیه درونی‌تون هم بهتر و حفظ بشه.
مصیبت بزرگ قابل تحمل تره
این مصیبت های ریز هستندکه تحمل شون سخته
