روزی دریا خواهم شد...
چی بگم که هرچی بگم تف سربالاست!
احساسِ ناامیدی از اونجایی سراغم اومد که هی دویدم و نرسیدم.
یه آدم بی‌ایمانِ بی‌پشتکارِ ناصبورِ ناامیدِ لجن‌طورِ چندشِ ضعیف نبودم.
ولی وسطِ همین دویدن‌ها و کم‌آوردن‌ها که گاهی عمیقاً احساس استیصال داره خفه‌ام می‌کنه؛ میشه شما دعا کنید، آدمِ توصیف شده در جملهٔ بالا نشم؟
|یکشنبه ۷ اسفند ۱۴۰۱_ ساعت حدوداً ۱۱ و ۴۰ دقیقه شب|
من باختم اما کسی جز ما نخواهد برد :)))
+ الهی واسه هرچی تلاش می کنی هم به خودش برسی هم به بهترش ❤
با نسخه ی غیر قابل تحمل خودت حال کن .
به ندرت دیگه تو زندگیت می تونی اینقد بی قید و رها باشی .
ازش لذت ببر :))
آره گاهی دویدن جوری آدم رو خسته می کنه که وقتی به خواسته می رسیم دیگه نمیشه لذت ببریم
ولی من آرزو می کنم چنین اتفاقی نیفته
خیر رقم بخوره برات
این حالت برا خیلیا پیش میاد، با یه بزرگتری که درکت کنه، حرف بزن، خالی شو
ماهزده
تو نسخه ی غیر قابل تحمل خودتو
کجا گذاشتی؟
خیلی قابل تحملی که؟
خواهر گرامی، ما معصوم نیستیم و به همین خاطر گاهی با پرسشها یا چالشهایی در زندگی مواجه میشویم که مدتی ما را مبهوت یا متوقف میکنند.
برای کسی که میخواهد با خدا و برای خدا زندگی کند، همین سرگردانیها و حیرتهای موقت هم حکمتی دارند (چون حتی برگ خشکی هم بی اراده خدا بر زمین نمی افتد) و چه بسا به سبب توکل، درنگ و تفکرِ شخص، منشأ خیرات و برکات خاصی شوند.
اگر حرفهایم شکل موعظه دارند، پوزش میخواهم چون نه چنین قصدی و نه چنین جایگاهی دارم.
تنها سه یادآوری برادرانه به نظرم میرسد:
یکم: مدد خواستن از خدا و توسل به اهل بیت علیهم السلام که نویسنده محترم حتما هم همینگونه است.
دوم: در تصمیمات و انتخابها نگاهتان به آن هدف عالیِ حیات باشد که همان خدا و رضای خداست. خدا کسی را که برای رضای او چیزی را انتخاب یا رد کند، درمانده و بی یاور نمیگذارد.
سوم: اگر لازم بود در مواردی بطور جدی مشورت بگیرید و در پی پاسخ دغدغه هایتان باشید، حتما به اشخاص صالح و صاحبنظر (مثلا در حوزه علم اخلاق) مراجعه کنید.
خداوند به برکت وجود نازنین خاندان وحی و این ماه عزیز که مزین به نام امام حسین و امام زمان سلام الله علیهم است، همه را و شما را رستگار و عاقبت بخیر فرماید، ان شاء الله
انشالله که صفات بالا شامل حال شما نیست و نخواهد بود.. فک کنم بهتره با یه مشاور صحبت کنی.
