دیدید یه وقتایی به کم‌ترین‌ها قانع میشید؟ مثلاً یه نائب زیاره که پیام داده از طرفت به آقا سلام دادم... کلی ذوق می‌کنی حتی ممکنه بغضت بشکنه و چند کلامی با آقا درد و دل کنی و انگار همون لحظه توی حرمی. بعد چی میشه همون اتفاق توی یه موقعیت دیگه بیشتر جریت می‌کنه که آخه چرا حرم نصیب خودم نشد؟ تا کی حلوا حلوا؟! چرا چرا چرا...
شدیدا از این تغییرات یهویی خودم خسته ام!
+ این پست در اوج رخوت و بی حالی نوشته شده است و فاقد هرگونه ارزشی است.
- سه شنبه ۱۳ خرداد ۹۹
